Κατά τον Ellis, παρατηρείται μια τρομακτική σύγκλιση ανάμεσα στον Ισλαμισμό και τον νεο-Οθωμανισμό, που εκδηλώνεται είτε με τη στενή συνεργασία της Τουρκίας με τη Συρία, είτε με τον Σουδανό Πρόεδρο Omar-al-Bashov (καταζητούμενο από το Διεθνές ποινικό δικαστήριο), είτε με ανοίγματα σε οικονομικούς παράγοντες του Σουδάν και Σαουδάραβες επιχειρηματίες, που έχουν διασυνδέσεις τόσο με ισλαμικές κινήσεις στη Βοσνία και την Αλ Κάιντα, όσο και ισλαμιστές τρομοκράτες.
Σ’ αυτή τη διπλωματική μεθόδευση εντάσσονται και οι πρόσφατες καταγγελίες της Άγκυρας κατά του Ισραήλ, αναφορικά με τη Γάζα, ώστε να προωθηθεί η εικόνα της Τουρκίας ως «ειρηνευτή και χωροφύλακα» στην ευρύτερη γεωστρατηγική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου... Τα πιο πάνω δεν συνιστούν απότοκο επιστημονικής φαντασίας ενός δημοσιογράφου.
Όπως καταμαρτυρά και ο ίδιος ο Νταβούτογλου στο βιβλίο του, «Το Στρατηγικό Βάθος»: «Σε μια περίοδο που ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια διαδικασία αλληλεπίδρασης, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να σχηματίσει ένα νέο και ουσιαστικό σύνολο μεταξύ του ιστορικού και του στρατηγικού βάθους της, και να το θέσει σε λειτουργία στο πλαίσιο του γεωγραφικού βάθους.
Για να καταστεί μια κεντρική αξονική χώρα με γεωπολιτική, γεωπολιτισμική και γεωοικονομική ολοκλήρωση, χρειάζεται ορθολογιστικός σχεδιασμός για μία φιλόδοξη προοπτική ορίζοντα». Η Τουρκία αποδίδει βαρύνουσα σημασία στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, το Αιγαίο και την Κύπρο. Νιώθοντας αποκλεισμένη από το Αιγαίο και περικυκλωμένη στα νότια από «τη Ρωμαίικη Διοίκηση της νότιας Κύπρου», όπως αποκαλεί τη κυπριακή κυβέρνηση (για να δημιουργήσει μια εθνικοθρησκευτική κατηγορία αντίστοιχη της «μουσουλμανικής»), επιχειρεί ανοίγματα στον κόσμο.
Διεκδικεί το Αιγαίο γιατί, κατά τον Νταβούτογλου, «αυτή η θάλασσα-πέρασμα κατέχει μια προσδιοριστική θέση στη γεωπολιτική, γεωστρατηγική, γεωοικονομική και γεωπολιτισμική αλληλεπίδραση της βαλκανικής χερσονήσου με τη χερσόνησο της Μικράς Ασίας και τη Μέση Ανατολή.
Επιδιώκει αύξηση της πολιτικής και οικονομικής της επιρροής από το Αιγαίο ώς την Αδριατική και από το Σουέζ ώς την Ερυθρά θάλασσα, οδηγώντας τον Εύξεινο Πόντο και το Αιγαίο στις ανοικτές θάλασσες, για να καταστεί μία πραγματική περιφερειακή δύναμη». Θεωρεί την Κύπρο, λόγω στρατηγικής θέσης, «ως μια σταθερή βάση και αεροπλανοφόρο, που μπορεί να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού Κόλπου και της Κασπίας, και τις υδάτινες αρτηρίες του Άντεν και του Ορμούζ, που είναι οι σημαντικότερες υδάτινες περιοχές σύνδεσης Ευρασίας και Αφρικής».
Κατά τον Νταβούτογλου, «μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο, δεν μπορεί να έχει αποφασιστικό ρόλο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές, γιατί η Κύπρος, με την ανατολική της άκρη, μοιάζει βέλος στραμένο προς τη Μέση Ανατολή και με τη δυτική της άκρη, συγκροτεί τον θεμέλιο λίθο των στρατηγικών ισορροπιών της Ανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Βόρειας Αφρικής...». Αντί λοιπόν να ομφαλοσκοπούμε σε Ελλάδα και Κύπρο, αυτοεγκλωβιζόμενοι στην εσωστρέφεια και τα εσωτερικά παιγνίδια κομματικής αλληλοεξόντωσης, ας μελετήσουμε σε βάθος τη νεο-ισλαμική-νεοοθωμανική επεκτατική πολιτική, ξεσκεπάζοντας τα επεκτατικά σχέδια των Τούρκων στο Κυπριακό, στο Αιγαίο και αλλού.
Η Τουρκία εφαρμόζει το δόγμα Νταβούτογλου. Δηλώνει θρασύτατα πως «κι αν ακόμη δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος στην Κύπρο, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα, με δεδομένη τη σημαντική γεωστρατηγική θέση του νησιού». Εφόσον αποκλείσαμε τον ένοπλο αγώνα και περιοριζόμαστε στο διπλωματικό, ας δικτυωθούμε τουλάχιστον καλύτερα, στη βάση κοινών συμφερόντων, με όμορες δυνάμεις στον ευρωπαϊκό χώρο, που αντιλαμβάνονται τις τουρκικές μεθοδεύσεις και αντιδρούν, για να μπορέσουμε κι εμείς να ασκούμε μια πιο απαιτητική επιθετική διπλωματία, διεκδικώντας τα δίκαιά μας!
Πηγή:http://www.sigmalive.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου