Θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα «κόλπα» που έχουν ποτέ στηθεί από αυτό το κράτος σε βάρος του πολίτη. Ανάμεσα στις εισηγήσεις που εξετάζουν στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είναι και αυτή της κατάργησης των αντικειμενικών αξιών και της αντικατάστασής τους με τις εμπορικές. Μοιάζει να είναι δίκαιο, αλλά δεν είναι. Κι αυτό διότι οι εμπορικές τιμές είναι κάτι σχετικό. Διότι, τότε εναπόκειται στην κρίση του εφόρου να αποφασίσει ποια είναι η «εμπορική» τιμή, πάνω στην οποία θα πληρώσετε ένα σωρό φόρους. Κι όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό...Τα ακίνητα έχουν πάνω τους ένα σωρό φόρους. Είναι ο εύκολος τρόπος για το κράτος για να συγκεντρώσει πόρους. Αν η πρόταση αυτή περάσει, ανοίγει μία τεράστια πόρτα για να επαναληφθούν φαινόμενα που είχαν αναγκάσει στο παρελθόν την Πολιτεία να δημιουργήσει το σύστημα των αντικειμενικών αξιών.
Σε πολλές χώρες του δυτικού κόσμου οι φόροι υπολογίζονται πάνω στην εμπορική αξία, αλλά οι φόροι εκεί είναι αισθητά χαμηλότεροι. Επίσης, εκεί υπάρχει ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί σχέσεις εμπιστοσύνης. Ο πολίτης δηλώνει κατά κανόνα την πραγματική τιμή αγοράς, πληρώνει τους φόρους που του αναλογούν και είναι αδιανόητο να πει ψέματα. Από την άλλη πλευρά η Πολιτεία θεωρεί αξιόπιστη τη δήλωση του πολίτη και τον κυνηγά (ανελέητα είναι η αλήθεια) αν διαπιστώσει δόλο σε βάρος της.
Τι συμβαίνει εδώ σε περιοχές που δεν υπάρχει αντικειμενικός προσδιορισμός της τιμής των ακινήτων; Ο έφορος ορίζει αυθαίρετα μία τιμή, συνήθως κατά πολύ υψηλότερη από την πραγματική τιμή της αγοράς. Στηρίζεται στην ακριβότερη τιμή που έχει δηλωθεί στην εφορία και αυτές στο παρελθόν γινόντουσαν συνήθως από κατοίκους του εξωτερικού που δεν πλήρωναν φόρους και είχαν κάθε λόγο να «φουσκώνουν» τις τιμές στο συμβόλαιο. Ο πολίτης, λοιπόν, καλείται να πληρώσει έναν υψηλότατο φόρο σε μία τιμή που δεν έχει στην πραγματικότητα πληρώσει. Εκτός κι αν. Το «εκτός» το καταλαβαίνουμε άπαντες...
Σε πολλές χώρες του δυτικού κόσμου οι φόροι υπολογίζονται πάνω στην εμπορική αξία, αλλά οι φόροι εκεί είναι αισθητά χαμηλότεροι. Επίσης, εκεί υπάρχει ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί σχέσεις εμπιστοσύνης. Ο πολίτης δηλώνει κατά κανόνα την πραγματική τιμή αγοράς, πληρώνει τους φόρους που του αναλογούν και είναι αδιανόητο να πει ψέματα. Από την άλλη πλευρά η Πολιτεία θεωρεί αξιόπιστη τη δήλωση του πολίτη και τον κυνηγά (ανελέητα είναι η αλήθεια) αν διαπιστώσει δόλο σε βάρος της.
Τι συμβαίνει εδώ σε περιοχές που δεν υπάρχει αντικειμενικός προσδιορισμός της τιμής των ακινήτων; Ο έφορος ορίζει αυθαίρετα μία τιμή, συνήθως κατά πολύ υψηλότερη από την πραγματική τιμή της αγοράς. Στηρίζεται στην ακριβότερη τιμή που έχει δηλωθεί στην εφορία και αυτές στο παρελθόν γινόντουσαν συνήθως από κατοίκους του εξωτερικού που δεν πλήρωναν φόρους και είχαν κάθε λόγο να «φουσκώνουν» τις τιμές στο συμβόλαιο. Ο πολίτης, λοιπόν, καλείται να πληρώσει έναν υψηλότατο φόρο σε μία τιμή που δεν έχει στην πραγματικότητα πληρώσει. Εκτός κι αν. Το «εκτός» το καταλαβαίνουμε άπαντες...
Τι θέλουμε, λοιπόν; Να επιστρέψουμε στη ζούγκλα της διαμεσολάβησης και των προσωπικών εκτιμήσεων; Θα πείτε ότι και το σύστημα του αντικειμενικού προσδιορισμού είναι άδικο, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι τιμές που ορίζονται σε αυτό απέχουν σημαντικά από τις εμπορικές. Έχετε δίκιο. Όπως και δίκιο έχουν, κατά την άποψή μας, όσοι υποστηρίζουν ότι η λύση βρίσκεται στο να εξομοιωθούν οι αντικειμενικές τιμές με τις εμπορικές και να μειωθούν οι φόροι. Θα ρωτήσει κάποιος τι διαφορά έχει να καταργηθούν οι αντικειμενικές με το να εξομοιωθούν με τις εμπορικές. Έχει και μεγάλη μάλιστα! Δεν παρεμβαίνει κάποιος που με ύφος αυτοκρατορικό θα μας καλέσει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου